Bi aurpegiak

Bi aurpegi zituela zioten.
Ageriko aurpegia isila zen, lotsatia.
Ageriko aurpegiak ez zuen zimurrik, ezta begi-zulorik ere.
Ageriko aurpegian dena zegoen bere lekuan.
Ezkutukoak, ordea, negar egiten zuen gauero.
Ezkutukoak mina ezkutatzen zuen; oinazea, oroitzapenak, bizipenak.
Ezkutukoak laguntza eskatzen zuen oihuka, inongo zaratarik atera gabe.
Bi aurpegi zituen, zein baino zein arriskutsuagoak.

Maitasun traketsa.

Nik ez dakit dantzatzen

ezta afaltzera gonbidatzen

ezta zer esan musu bat eman aurretik 

ezta zer esan larrua jo ondoren

Desastreok ez dakigu dotore maitatzen, baina gure trakestasunaren barruan goxo maitatzen dugu.

@ZarrabIrene Twitterretik jasoa eta itzulia.

Hil ninduen, bizirik utzita.

Hiltzailea etorri,
eta ama,
aita,
ahizpa gaztea
eta anaia kuttuna
akabatu zituen.
Ni hantxe geratu nintzen,
etxean,
bakarrik,
hutsik.
Gainerakoak eraman zituen arren,
Ni hil ninduen gehien.

Iheslaria.

Egin dezagun ihes, zioen; egin dezagun ihes elkarrekin.
Nazkatuta nago jende honekin; aldatu egin nahi dut.
Nazkatuta nago leku honekin; aske izan nahi dut.
Aske, libre; nahi dudana egin, nahi dudanean.

Gauzatxo bat ahaztu zitzaion, ordea.

Ihes egitera bultzatzen zuena alboan zeraman.
Askatasun desiratua lapurtu zion bera zen haren iheskidea.
Ez, ez zen leku kontua, ezta jende kontua ere.
Denbora, askatasuna, eta, bide batez, bihotza lapurtu ziona zen arazoetan handiena.