Gorroto dut "gazte literatura" kontzeptua. Go-rro-to-dut. Gazte literatura, bi puntu, amodiozko istorio errepikakorrak eta lagunen arteko liskarrak. Hori al gara gazteak? Benetan? Gazte baten, nerabe baten burutik pasatzen den bakarra hori al da? Ezetz erantzun nahiko nizuke! Egia da batzuen bizitza horretara mugatzen dela, ados; sentitzen dut hau horrela esatea, baina gazte horiek ez dute irakurtzen nahi dutelako, eta irakurtzen badute, institututik agindu dizkieten liburuak irakurtzen dituzte, irakasleak hain daudelako desesperatuta ez baitakite zer egin ere hauek irakur dezaten. Eta hori da irtenbidea: hasi orduko nola bukatuko diren badakizun horietako liburuak irakurtzeko agintzea, gazteek burua txoriz beteta dutela indartu baino egiten ez dutenak. Ez diot txarrak edo onak direnik, (nire iritzia gorabehera) baina hala da. Xumetasunetik; saltzeko daude idatzita, nerabe prototipo horri saltzeko soil-soilik. Aurreiritziak izango dira, baina hamasei urteko neska baten maitasun kontuak eta bere lagunen arteko liskar tontoak kontatzera datorrela jakiteko gai naiz norbaitek "gazte literatura" esaten didanean. Euskarazkoari buruz ari naiz gehienbat, uste dudalako espainolez badagoela halako malgutasun eta aniztasun bat ere. Ni gaztea naiz, irakurtzea gustatzen zait eta esango nuke ez dudala sekula topatu gustatu zaidan libururik (euskaraz) "gazte literatura"ren barruan sartuta dagoenik. Ez al naiz gazte ona, edo agian zuek zarete, "gazte literatura" idazleok, gazte kontzeptua zaharkituta (edo komertzializatuta) duzuenak?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina