Erreklamazio orria, mesedez

Erreklamazio orria, mesedez. Bai, mesedez, eta boligrafoa. Ez dut ulertzen zergatik dauden autobuseko eserlekuak binaka. Ez dut ulertzen, benetan. Inori ez zaizkio gustatzen, inor ez dago eroso. Mundu guztia sartzen da autobusera esperantza txiki horrekin, ea jende askorik ez dagoen, ea inor ez zaidan alboan esertzen. Mesedez. Hasten da autobusa betetzen eta hasten dira tentsio txiki horiek. Ai, ai, nire ondora dator. Motxila nuen jarrita alboko eserlekuan, baina kenduko dut, errespetuagatik. Baina ea zorte pixka batekin nire ondoan esertzen ez den. Mesedez. Bidaia lasaia nahi dut, nire musikarekin, nire espazio pertsonalarekin. Bai, bada ordua, indibidualtasunaren garai honetan, gure beharretara egokit... Ai, ai, ai, tori, tori, tori erreklamazio orria, ezer ez, ezer ez. Ai, hor dagoela tipoa, zenbat denbora elkar ikusi gabe, ai, ea ondoan esertzen zaidan eta hitz egiten dugun. Ezer ez, ezer ez, eskerrik asko, bai. Ai, kaixo, aspaldiko! Arrasatera zu ere? Joe, kasualitatea, e!

Hiltzea

Hilgarria zen; bizitza bera bezain hilgarria ia.
Egunen joana bezain hilgarria; erlojuen orratzen abiadura bezain geldiezina.
Ez baitago ezer bizitza baino hilgarriagorik, ez legokeelako heriotzarik bizitzarik ez balego.
Heriotzari beldurrik ez izateko modu bakarra hilda egotea da; hildakoek gainditua dute bizidunok hainbeste kezkatzen gaituen afera zentzugabeko hori.
Oraina ez da existitzen, eta etorkizuna desagertu egiten da iristen den unean bertan. Heriotza ere desagertu egiten da iristen den unean bertan; behin bakarrik duzu hiltzeko aukera, ez dago bigarren aukerarik. Pentsatzen jarrita, bizitzako erabakirik gogorrena da hiltzearena, azkena baita beti. Imaginatu zein boteretsua den, salbuespenik gabe mundu osoaren azken gogoetako protagonista baita heriotza: hil egingo naiz.
Ez dago ezer bizitza baino hilgarriagorik, eta hala ere bizitzen tematzen gara. Hiltzea da heriotzari beldurra gainditzeko modu bakarra.