Arraza

Aurkezpenak ari gara egiten ingelesean. Gai bat aukeratu, eta klase aurrean aurkeztu. Talde txikietan, baina; sei pertsonako taldeetan, borobilean jarri ditugu aulkiak, eta gertuko elkarrizketa formatuan-edo egin ditugu aurkezpenak, txandaka. Gaur ez zait aurkeztea tokatzen, entzutea bakarrik. Etorri da lehenengo pertsona aurkeztera gure taldera; hiri handien anonimotasunari buruz aritu da, nahiko txukun, tipo nahiko afeminatu bat, urduri samar zegoena. Hurrengoa. Whiskiari buruz. Honek ere ezin  ezin ezkutatu izan du azentu frantsesa “r” batzuetan. Ados. Hurrengoa. Eseri zait ondoan, eta egia esango dizuet: ez dakit zeri buruz aritu den. Nire burua beste zerbaitetan zegoen; aitortuko dizuet zertan, lotsagarri samarra izan arren. Ondoan eseri zaidan segundotik, ahots zoli bat piztu zait barnean: lehenengo aldia da pertsona beltz bat hain gertutik hizketan ikusten duzuna. Hau da, ikusi izan dut jende beltza hizketan, baina ez nirekin. Tipo hau niri ari zait bere gaia aurkezten, metro erdira, eta beltza da. Oso. Haur bati jartzen diozunean bezala zarata egiten duen jostailu bat begien aurrean, nire burmuina hipersentsible bihurtu da. Herrixkarik isolatueneko baserritarrak nola aztertu dut tipoa: esku ahurraren kolorea besoaren kolorearen aldean, mingain ezin arrosagoa ezpain beltz eta lodien artean, ile kizkur-kizkurra (baina ez nire kizkurraren antzekoa, beltz-kizkurra, badakizue). Ze internazionala naizen, zenbat dakidan munduaz, ze aurreiritzi gutxi ditudan, ze modernoa naizen; tipo beltz bat jarri ondoan, eta munduko izaki exotikoenaren gisan aztertzea baino ez zait irten. En fin, egunero ikasten da zerbait. Gaur, adibidez, oso erraza dela esatea ez zarela arrazista, zure “arrazak” baino inguratzen ez zaituenean. Adibidez. 

"Aniztasuna"

Kanadako Kongresuko free tourra egiteko eman dut izena, goizeko 12:20rako. Iritsi, eta aireportukoen gisako kontrol bat pasatu behar izan dut: gerrikoa, mugikorra, hustu poltsikoak, pasatu metalen detektorea. Urduri jartzen naiz pasatzen naizen bakoitzean, norbaitek konturatu gabe atzeko poltsikoan pistola bat sartuko ote didan beldurrez-edo. Nik zer dakit. Utzi didate pasatzen, nire bi motxilak eta eskale itxura ematen didan bigarren eskuko txamarra handiegia gorabehera, eta iritsi naiz areto handi batera, sofa erosoz betetako itxaron-gela bat duena izkina batean. Bideo bat dago jarrita paretetako batean. “Kanadako Kongresuko jende azpimarragarria”, edo halako zerbait. Hasi da bideoa, eta gizon heldu zuriak hasi dira agertzen; “Very Honorable” hau eta “Honorable” bestea. Ez dakit zeren araberakoa den “very” hori. Eta, orduan, agertu da Kongresuko lehen gizon beltza. Ados, garrantzitsua. Lehen emakumea. Garrantzitsua, noski. Lehen inuita, lehen indiar-kanadiarra, lehen txinatar-kanadiarra. Puntu batetik aurrera, jende garrantzitsuaren aurkezpena baino, hasi zait iruditzen Kongresuan sekula egon den “aniztasun” guztiaren katalogo bat. Azken aldian, sareetan-eta, inklusiboak izaten saiatzen direnean bezala, eta bukatzen dutenean diseinatzen zakildun emakume* lodi herren asexual txinatar-afrikarra. Gutxiago erakutsi eta gehiago egiten hasi, lagunok. Jarraitzen du aurkezpenak: lehenengo pertsona itsua. Bere homosexualitatea publiko egin zuen lehen gizona. Bere homosexualitatea publiko egin zuen lehen emakumea. Bere homosexualitatea publiko egin zuen lehen emakume beltza. Begira ze aurrerakoiak garen! Emakume beltz lesbiana bat izan genuen Kongresuan! Aurkezpeneko azken pertsonak zenbat ezaugarri “azpimarragarri” zituen aipatu ere ez dut egingo. Hasi da bisita gidatua: interesgarria iruditu zait, eraikina ere oso polita. Bukatu denean, Kanadako Lehen Ministro izandako guztien erretratuak ikusgai dauden lekura eraman gaituzte, galeria luze batera. Ezetz asmatu zein itxura zuten erretratatuen ehuneko laurogeita hamabostek.