Aurkezpenak ari gara egiten ingelesean. Gai bat aukeratu, eta klase aurrean aurkeztu. Talde txikietan, baina; sei pertsonako taldeetan, borobilean jarri ditugu aulkiak, eta gertuko elkarrizketa formatuan-edo egin ditugu aurkezpenak, txandaka. Gaur ez zait aurkeztea tokatzen, entzutea bakarrik. Etorri da lehenengo pertsona aurkeztera gure taldera; hiri handien anonimotasunari buruz aritu da, nahiko txukun, tipo nahiko afeminatu bat, urduri samar zegoena. Hurrengoa. Whiskiari buruz. Honek ere ezin ezin ezkutatu izan du azentu frantsesa “r” batzuetan. Ados. Hurrengoa. Eseri zait ondoan, eta egia esango dizuet: ez dakit zeri buruz aritu den. Nire burua beste zerbaitetan zegoen; aitortuko dizuet zertan, lotsagarri samarra izan arren. Ondoan eseri zaidan segundotik, ahots zoli bat piztu zait barnean: lehenengo aldia da pertsona beltz bat hain gertutik hizketan ikusten duzuna. Hau da, ikusi izan dut jende beltza hizketan, baina ez nirekin. Tipo hau niri ari zait bere gaia aurkezten, metro erdira, eta beltza da. Oso. Haur bati jartzen diozunean bezala zarata egiten duen jostailu bat begien aurrean, nire burmuina hipersentsible bihurtu da. Herrixkarik isolatueneko baserritarrak nola aztertu dut tipoa: esku ahurraren kolorea besoaren kolorearen aldean, mingain ezin arrosagoa ezpain beltz eta lodien artean, ile kizkur-kizkurra (baina ez nire kizkurraren antzekoa, beltz-kizkurra, badakizue). Ze internazionala naizen, zenbat dakidan munduaz, ze aurreiritzi gutxi ditudan, ze modernoa naizen; tipo beltz bat jarri ondoan, eta munduko izaki exotikoenaren gisan aztertzea baino ez zait irten. En fin, egunero ikasten da zerbait. Gaur, adibidez, oso erraza dela esatea ez zarela arrazista, zure “arrazak” baino inguratzen ez zaituenean. Adibidez.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina