Itzulpengintza, sarrera proba. Ikasle asko, gehiegi akaso. Botako nizuke zifra bat, baina oso txarra naiz gauza hauetarako; berdin esan diezazuket berrehun zein bostehun. Gela erraldoi batean sartu gaituzte, ardiak nola: bakoitza mahai kutre horietako batera, paper zati baten aurrean, eta aurrera. Ingurura begiratu dut. Izenik gabeko aurpegi asko, aurreiritziek ere definitu ezin dituzten horietakoak guztiak. Kuriosoa iruditu zait nola irabazten duten aurpegiek kolorea eta esanahia izen bat jasotzen duten unean. Nola izenarekin batera jasotzen duten izana, nola hasten diren erakargarriak izaten anonimotasunean ikusezinak diren detaileak: orbain bat, orezta bat, aparatua, belarritako bat, ibilera bat. Eta jarri naiz pentsatzen hurrengo urtean klasekide izango ditudala asko, eta bat izango dela jasanezina, besteak eskatuko dizkidala apunteak inongo lotsarik gabe, eta bestea gelara sartzean lotsagorritu egingo naizela erakargarria irudituko zaidalako. Eta, gero eta gehiago ezagutu, orduan eta nazkagarriago edo atseginago irudituko zaizkidala gaur nik bezainbesteko ezjakintasun eta kuriositaez ingurua miatzen duten inurri anonimoak. 2804 idazteko esan didate, identifikatzeko, baina izenik ez; gaur anonimoak gara.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina