Neska perfektuek ikaratu egiten ninduten.

Neska perfektuek ikaratu egiten ninduten. Ez nintzen haiengana hurbiltzera ausartzen, gaizki usainduko ote nuen beldurrez. Haien eta nire artean izugarrizko desberdintasunak zeudela iruditzen zitzaidan, substantzia desberdinez osatuta bageunde bezala. Haien esku hotzek ez zuten izerdi tantarik botatzen, eta ez ziren sekula santan zikintzen. Haien ileak forma zehatz hori mantzentzen zuen beti. Ez zekiten zer zen ere ukondoak gorputzaren kontra estutu beharra, besapeetako orban ilun eta lotsagarri horiek ezkutatu nahian. Ez zuten inoiz, sekula sentitzen odol jario txiki hori, konpresa indartsuenak ere jasan ezin duen extra hori, beldurgarriro zure izterren artetik ihes egiten duena. Ez, inoiz ez; haien hilekoa diskretua zen; ama natura haien alde zegoen beti eta ez zien huts egiten. Nire normaltasuna inoiz ez zen haien fintasunaren parean egongo; beranduegi zen, gure arteko aldea handiegia zen zegoeneko.

- Alice Munro, nik itzulia.