"Hiririk gabe ez legoke oinezkorik, ezta oinezkoaren begiradarik”. Walter Benjaminen hitzak dira; Kirmen Uribek aipatu zituen podcast batean. Oinezkoaren ideia bera
planteatu gabea nintzen orain arte: noraezean aritzen den pertsona, ausaz
hautatuz kale kantoiak, oinez aritzeaz beraz gozatuz. Herri txiki batean jaio
eta hazi naiz ni. Ez naiz oinezkoa izan inoiz. Ezin zara oinezkoa izan goitik
behera ezagutzen duzun leku batean; xarma kentzen dio. Helmuga bat izan ezean
bideak merezi ez duela pentsatzen duenetakoa izan naizela konturatu naiz duela
gutxi. Hobeto esanda, oinezko izatearen ametsa bazuen norbait, baina oinezko
izan ahal izateko hiririk izan ez duena. Oinezkoaren izaerak barne dakar
bakardadea. Bakardade positiboa, esan nahi dut; bakartasuna deituko diogu,
neutroagoa da. Bakartasuna eta jakinmina dira oinezko izateko bi giltzak. Eta,
duela astebetera arte, inoiz ez dut bakarrik bidaiatu. Québec-era iritsi eta astebetera,
hirira joatea erabaki dut, helburu zehatzik gabe. Oinezko izatera noa, nik
jakin gabe. Lehenengoz. Amerikar itxurako etxe asko, eta jendea. Ez dakit nola,
ez dakit zergatik, baina nabaritzen zaie zerbait desberdina. Ez dakit zer
daukaten, baina nabaritzen zaie atzerritarrak direla. Zer diot; ni naiz
atzerritarra. Nabarituko zait, ziur. Nire adin bertsuko tipo bat gurutzatu zait
oinez, eta begiratu dit aurpegira, eta seguru sentitu naiz. Ez dut oso ondo
ulertu. Ez zait burutik pasatu epaitu nauenik edo buelta emango duenik niri
begiratzeko, gurutzatu ostean. Andere batek “Bonjour!” esan dit.
Irribarre egin diot. Ez dut ezagutzen, baina atsegina da. Pixka bat etxean
egotea bezala; ezagutuko banindu bezala. Kirmen Uribek zioen New Yorken
oinezkoek aurpegira begiratzen dutela. Québec-en ere gertatzen da. Jatorrak dira,
eta ez dute zertan. Esango nuke hiriaren erraldoitasunak ematen duela
zilegitasun moduko bat jendearen anonimotasuna urratzeko. Segundo batez, ez
gehiago: ez dakit nor zaren, baina gurutzatu dezagun begirada iheskor bat, eta
izan daitezela pausoak begirada espaloira itzultzera behartzen gaituztenak.
Segundo bat, ez gehiago. Irribarre bat, malko bat, betaurreko lausotuak.
Parisetik etorri da nire ondoan bizi den neska. Jendea neguan desatsegina dela
dio; udan, aldiz, jatorragoak direla. Eguraldiagatik, agian? Galdetu diot.
Ezetz. Jendearen izaera dela. Neguan, bekozko ilunak; udan, begi distiratsuak. Agian turistak
dira irribarre egiten dutenak udan. Pariseko oinezkoak triste bizi dira, New
Yorkekoak eta Québec-ekoak ez bezala.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina