Hamazazpi lagun etorri gara berez hamarrentzako izan beharko litzatekeen txalet batera. Ikasleon gauzak, badakizue; dirua ez dugu soberan ere. Demokraziaren izenean, Fast and Furious ikustea erabaki dugu sofan kabitzen garenon zortziron artean. Gainerakoek mahai jokoetan jolasten jarraitu dute. Total, ari ginen pelikula ikusten, eta iragarkiak hasi dira. Bai, Kanadan ere iragarkiak daude. Asko. Desodorante bat, kafea, eta kanpaina politikoak. Hauteskundeak izango dira laster Kanadan, eta ari dira politikariak euren partiduak saltzen. Hasi da iragarkia: “Justin Trudeau-k (partidu liberaleko hautagaiak) ez ditu bere promesak bete.” Hasi da aipatzen, banan-banan, bete ez dituen promesak: ez dakit ze lege aldatzea, ez dakit zeinen soldatak igotzea. Bitartean, bideoak pantailan: Trudeau hizketan, Trudeau oinez. “Ez fidatu Trudeaurekin. Gauza bera egingo du oraingoan. Ez bozkatu Justin Trudeau.” Eta listo, hasi dira berriro ere Fast and Furious-eko gizon ausartak kotxeak apurtzen. Hitzik gabe geratu gara, batzuk besteei begira. “Hori Trudeauren aurkako iragarki bat zen, benetan?” batek. “Hori legala da?” besteak. Denok espero genuen azken momentuko tonu aldaketa bat, zerbait. “Baina aurtengoan, dena izango da desberdina, gure akatsetatik ikasi dugulako”, edo “Baina kolonia hau erabiliz gero, ahaztu egingo zaizu politikariek esaten duten guztia”, nik zer dakit. Ikusi dira gauza okerragoak ere. Baina horrelakorik, hain gordin, sekula ikusi gabeak ginen. Kanadan desberdin jokatuko dute. Ez politikoki zuzenik, ez ezer: helburua da bestea zapaltzea zu gailentzeko, ezta? Ba hortxe. Argi eta garbi; ez bozkatu bestea, honengatik eta besteagatik. Ez dakit teknika egokia den ala ez, baina Erasmuseko ikasleak hitzik gabe uzteko modu eraginkorra da, behintzat. Hurrengo hamar minutuetan inork ez zion kasurik egin pelikulari: okupatuegi geunden etikoki zuzena iruditu zitzaigun ala ez erabakitzen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina