Italiako herri txiki batekoa da nire klasekideetako bat. Gure kontuez ari ginela, erlijioaren gaia irten zen ekarrizketan. Kontatu zidan bere herrian mundu guztia joaten dela txikitatik elizara; gurasoek hala aginduta, noski. Katolikotasunaren ordena logikoa jarraitzen dutela belaunaldi berriek ere: bataioa, jaunartzea, konfirmazioa, ezkontza, eta heriotzak banatu arte. Bera bigarren pausoaz geroztik hasi zen kontuarekin pixka bat nazkatzen. Ez zitzaion gustatzen konfesatzera joan behar izatea: formala zen bera, baina apaizak ez zion joaten uzten ekintza txarren bat aitortu arte. Gainera, behin gaiztakeria asmatutakoan, hogei aldiz errepikatu behar izaten zion gauza bera elizako hormari barkatua izateko. Jainkoa hain ona bazen, zergatik behartzen zuen bekatuak asmatzera? Hirugarren pausoa bete eta berehala utzi zion jainkoarengan sinesteari. Ez zen bere buruan sartzen hain izaki ongile batek nola babes zezakeen hainbeste bazterketa, hainbeste diskriminazio. Galdera asko egiten zizkion katekesia erakusten zion monjari, eta hark ezin erantzun. Erantzunik ez, eta bere erantzun propioak bilatu zituen. Harro sentitu nintzen nire gurasoek hezi ninduten moduaz: erlijio oroz at, eta askatasun osoz. Hurrengo egunean, hizketan ari ginela, kontatu zidan bere lagun bat hogeita hiru urterekin ezkondu berri zela, eta ezkondu arte itxaron zuela sexu harremanak edukitzeko. Uste nuen ez zela existitzen “arau” hori betetzen zuen gazterik; harritu egin ninduen. Kontatzen jarraitu, eta esan zidan: “elkarri oinak garbitu zizkioten ezkontzan, imajinatu”. Grazia handia egiten zion kontuak, eta xelebre samarrak izango zirela imaginatu nuen. Ez nion garrantziarik eman, airean geratu zen iruzkina. “A, agian zuk ez dakizu zergatik. Badakizu ekintza horren esanahia, ezta?” Ez zitzaidan burutik pasatu ere egin erlijioarekin zerikusia zuen zerbait izan zitekeenik.
Literatura unibertsaleko klaseetan ere gauza bera gertatzen zitzaidan askotan; Bibliari erreferentzia amaigabeak egiten zaizkio klasikoetan, erabiltzen dira irudi erlijiosoak, sinboloak. Eta nik ez ditut ulertzen. Beti egon naiz oso harro guztiz ateoa izateaz, baina ari naiz konturatzen erlijioa historia dela, oinarria dela. Ari garela aldatzen, baina iragana ulertzeko ezinbestekoa dela kristautasunaren oinarrien berri izatea. Eta gai horretan ezjakin samarra izateak progre itxura eman badiezadake ere noizean behin, bizitza beti da dibertigarriagoa besteen erreferentziak ulertzeko gai zarenean.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina