Marizipriztinek ez du zorioneko galeperrik nahi.

Duela urte asko, liburu berezi bat ekarri zuen aitak etxera, Itziarrek itzuli zuela esanez. Irakurri nezakeen galdetu, eta ezetz, ez nuela ulertuko. Baina marrazki pila zituen eta! Nola ez zen, ba, umeentzat izango? Ba ez, ezin izan nuen irakurri, ez zelako umeentzat. 
Duela pare bat aste, apalak garbitzen ari nintzela, liburu berarekin egin nuen topo. Kuriositatez beteta, garbiketa alde batera utzi eta lurrean eseri nintzen, liburua esku artean. 
Marrazki asko zituen, bai, baina istoriotxo sinple bat zein sakon iritsi daitekeen ere...! Marizipriztin: neska txolina, printze zapaltzaile batekin ezkondua, etengabe menperatua... planto esan zuen arte. ''Printze batek salbatuko zuela pentsatzea ere! Hainbeste urte printze batekin bizi ostean, konturatu zen printzeak ez direla salbabidea...'' Guztiz ados! Badago printzeen esperoan bizitza osoa pikutara botatzen duen jendea, eta halaxe esango dizuet: Ez printze, ez printzesa ezta gaztelurik ere ez duzue lortuko bizitzan seguraski, baina ez kezkatu horregatik. Zoriontsuagoa izan zaitezke kale garbitzaile batekin, oraindik ordaindu gabe duzuen pisu ñimiñoan! Bizitza ez da Disney-ko istorioak bezelakoa, ez... ''Esango dizuet maitagarriak pottolotxoak direla, iletsuak, eta beltzaranak: gure barruan daude eta planto esaten dugunean agertzen zaizkigu.'' 
Orain ulertu dut liburuak esan nahi zuena; benetako esanahia. Berriz diot, oso sinple azaldutako istorio sakon eta errealista, guztiz gomendagarria. Bihotz-bihotzez zorionak Nunila López idazleari, Myriam Cameros marrazkilariari (zer nolako artista!) eta, nola ez, Itziar de Blas eta Mikel Garmendia itzultzaileei, barru-barruraino iristen den ipuin horietako bat aurrera ateratzeagatik!

Kontzertukeriak.

Goizeko ordu txikiak, San Juan jaietako azken kontzertua txosnetan. Nik taldea ezagutu ere ez dut egiten, baina beno, hementxe nago; begira. Nire ondoan dago abesti gutziak goitik behera dakizkien hori, letraz letra, behin ere erratzen ez dena. Shock egoeran dirudi, abeslariari liluratuta begira. Beste aldean alkoholarekin pixka bat pasa den hori, jo ta su dantzan eta abesten, nahiz eta ideiarik ere ez izan. Ondoan, hurrengo fasea: gazte bat lurrean, jaiki ezinean. Pena ematen dit, egia esan; baina tira, berak bilatu badu, hor konpon. Zer egin ez dakien neska bat ere badago: badakizki abesti pare bat, ez du dantzan egin nahi, eta ez daki eskuekin zer egin ere. Ilea ferekatu behin, birritan, hirutan... Ados, nahikoa. Edalontziari eutsi, azkenengo tragoa eman. Bukatu zaio edaria, ez du zentzurik eskuan plastikozko edalontzi huts bat izateak. Bota du, eta berriz ere ilera buelta. Ni hementxe, haiei begira, nahiko aspertuta. 

''Zer, atzoko kontzertua ondo?'' 

''Uf, ikaragarria.''

La vita è bella.

Egia esan, ez gara ezer. Ez gara inor. Momentu honetan bertan, milaka ume ari dira argia lehen aldiz ikusten, birikak lehertu beharrean oihuka. Beste milaka familia, lagun, negarrez; galdu dute maite zutenetako bat. Hutsunetxo bat dute orain bihotzean; ados. Baina urte batzuen buruan, ahaztu egingo dute. Beren burua behartu beharko dute. Nahi eta nahi ez, ez dira bizitza osoan negarrez arituko.Urte batzuen buruan, oroitzapen goxo bat besterik ez da izango. Gazia, agian. Eta bukatu da. Bukatu da! Gazte, zahar, ospetsu, lagunkoi, bakarti... Bizitzan jenio bat izan ez bazara, munduaren historian zerbait aldatu ez baduzu, akabo. Ez zara historia liburuetan agertuko, jendeak ez zaitu gogoratuko. Txarra al da hori? Ez, ez dut hala ikusten. Bizitzan egin beharrekoa, edo, behintzat, egin ahal izan duzuna egin baduzu, zergatik damutu? Bizi ditugun urte guztietan zehar, eskema bat eraikitzen dugu gure barruan. Umetan, dena da erraza; amatxo, aitatxo, pare bat lagun, amama eta aitona asko jota. Gaztetan, adar gehixeago irekitzen zaizkigu. Bat aukeratu; ostia izugarria. Ados, hemendik ez. Beste bat hartu; honek hobexeagoa dirudi. Hala gabiltza, bide batzuk aukeratuz, beste batzuk atzean utziz. Gauza batzuei garrantzia emanez; besteei gero eta gutxiago. Halaxe eraikitzen dugu gure eskema propioa. Ondo antolatzen badakizu, zorionak. Bestela... zorte on. Zu zara diseinatzailea, eta zu erratzen bazara, zure gainera eroriko da eraikin osoa. Zuk sufritu, gainerakoek ''gaixoa...'' pare bat. Sufrimentua bakoitzarena da, eta inork ez du zuk bezala biziko. Bakoitzak jakin behar du nola maneiatu; ez dute gainerakoek egingo zuretzat. Heriotza beste kontu bat da. Naturala bada, hau da, adinak eragindakoa, onartzen dugu. Adin batetik aurrera, argi dugu denok heriotza aukera bat dela; datorrenean, malko pare bat eta listo. Horrela ez denean datoz komeriak. Seme-alabak gurasoak baino lehen hiltzea. Inoiz gaindituko ezinezko kontua. Betirako markatzen zaitu, eta bihotzeko hutsune hori ez du inork ez ezerk beteko. Sekula. Horrek eskema apurtzen dizu guztiz. Berreraikitzea da dagoen zailena. Horrelakoa da bizitza, eta halabeharrez gaude bere mende. Aprobetxatu beharko dugu dugun aukera hau, beraz.

Bihotz hesitua.

Isila da bera; isila oso. Txikia zenetik ezagutzen dut, eta hala ere, ezagutuko ez banu bezala sentitzen naiz askotan. Hainbeste misterio ditu barnean, non bera ere haietako bat bihurtu zen aspaldi. Bihotz zauritu hura igaro ezinezko sare batez inguratzea erabaki zuenetik, ez da inor sartu bertan. Eta ez, ez dute gehiago mindu, ez da bihotz apurtzailerik sartu bertara, eta berdin dirau. Baina agian horixe da arazoa. Gehiago apurtzea saihesteko saiakera horretan, bihotz konpontzaileei ere itxi die bidea. Eta berdin dirau; bihotz alai hartara egindako bisitan norbaitek zati ñimiñotan apurtuta utzi zuen bezalaxe.

Goizean goizeko abenturak.

5. solairuan nago, eskaileren arteko hutsuneari begira. Argia itzalita dago, eta itzal arraroz beteta dago eraikina. Beldurgarria da, eta tentagarria aldi berean. Nire eskuinean, igogailu segurua: jeisteko modu azkar eta arriskurik gabea. Ezkerrean, eskailerak. Eskailera misteriotsuak; ate guztien aurretik pasatzean irekiko diren beldurrez. Ez, ez dut igogailua hartuko, eguna abentura batekin hasiko dut. Eta, gainera, argia ere ez dut piztuko, ze ostia. Korrika jaitsi ditut eskailerak, binan binan. Solairu bat gutxiago. Soinurik ez; isiltasun deseroso eta kilikagarria. Beste bat; goizean goizeko errietaren bat jasotzen ari da norbait 3.pisuan. Bigarren pisua; ia-ia egin dut estropezu, eta bihotz-taupadak gehiago igo zaizkit oraindik. Lehena; banago ia! Eta iritsi naiz solairu nagusira azkenean: arnasestuka, bihotza guztiz alteratuta, eta aurpegia gorri-gorri. Orduantxe irten da gizon bat igogailutik. Lasai, kezkarik gabe, traje guztiz plantxatua inongo izerdi tantarik gabe... Hasiberri hauek, ez dakite adrenalina zer den ere.

Begirada trukeak.

(…) Gaur autobusez joan naiz ospitalera. Aurikularrak konektatu, eta leihotik begira eman dut bidaia: zeinen politak diren euri tantak euren artean lehiatzen, bata bestearen atzetik kristalean zehar korrika. Semaforo gorri batean geratu, eta kamioi gidari baten begiradarekin egin dut topo. Ez dut inoiz ikusi; ez zen inor gure begiradak gurutzatu diren arte. Momentu horretan lotura magiko bat sortu da gure artean, begirada bat partekatu duten ezezagun parea gara orain.

''Jostailu hautsiak'', Maria Oses.

Gauza politak.

Egunerokotasun aspergarria, errutina. Aspergarria oso. Goizero esnatzean ezer berezirik gertatuko ez zaizun sentsazioa. Beti betetzen dena, noski. Baina, egia esan, errutinaren barruan badago egun bakoitza berezi egiten duen zerbait. Egunero-egunero.

Esnatu eta erlojua begiratzean lo egiteko bost minutu gehiago dituzula ikustea.

Gailetak amaren kafesnean bustitzea. 

Irratia piztu eta zure abesti edo talde gustokoena jarri dutela entzutea. 

Eskutitz bat jasotzea. Edo idaztea.

Institutuko pasiloan mutil guapo horrekin gurutzatu duzun begirada, guztiz gorritu zaituena. 

Etxera iritsi eta bazkari goxo-goxoa mahai gainean. 

Okindegiaren aurretik pasatzean dagoen usaina. 

Liburu berrien usaina. Eta zaharrena. 

Poltsikoan aurkitu duzun oroitzapenez betetako paper zatitxoa.

Ekaitzari leihotik begiratzea; lainoen arteko borroka bero-berotan zaudela ikustea. 

Neguan berogailu ondoan eseri eta inoiz ez jaikitzea. 

Udako lehen eguzki izpiak, praka motzen eta tirantedun kamiseten inbasioa eragiten duten horietakoak. 

Xarma aurkitzean datza.

Ongi etorri!