Goizean goizeko abenturak.

5. solairuan nago, eskaileren arteko hutsuneari begira. Argia itzalita dago, eta itzal arraroz beteta dago eraikina. Beldurgarria da, eta tentagarria aldi berean. Nire eskuinean, igogailu segurua: jeisteko modu azkar eta arriskurik gabea. Ezkerrean, eskailerak. Eskailera misteriotsuak; ate guztien aurretik pasatzean irekiko diren beldurrez. Ez, ez dut igogailua hartuko, eguna abentura batekin hasiko dut. Eta, gainera, argia ere ez dut piztuko, ze ostia. Korrika jaitsi ditut eskailerak, binan binan. Solairu bat gutxiago. Soinurik ez; isiltasun deseroso eta kilikagarria. Beste bat; goizean goizeko errietaren bat jasotzen ari da norbait 3.pisuan. Bigarren pisua; ia-ia egin dut estropezu, eta bihotz-taupadak gehiago igo zaizkit oraindik. Lehena; banago ia! Eta iritsi naiz solairu nagusira azkenean: arnasestuka, bihotza guztiz alteratuta, eta aurpegia gorri-gorri. Orduantxe irten da gizon bat igogailutik. Lasai, kezkarik gabe, traje guztiz plantxatua inongo izerdi tantarik gabe... Hasiberri hauek, ez dakite adrenalina zer den ere.