Kontzertukeriak.

Goizeko ordu txikiak, San Juan jaietako azken kontzertua txosnetan. Nik taldea ezagutu ere ez dut egiten, baina beno, hementxe nago; begira. Nire ondoan dago abesti gutziak goitik behera dakizkien hori, letraz letra, behin ere erratzen ez dena. Shock egoeran dirudi, abeslariari liluratuta begira. Beste aldean alkoholarekin pixka bat pasa den hori, jo ta su dantzan eta abesten, nahiz eta ideiarik ere ez izan. Ondoan, hurrengo fasea: gazte bat lurrean, jaiki ezinean. Pena ematen dit, egia esan; baina tira, berak bilatu badu, hor konpon. Zer egin ez dakien neska bat ere badago: badakizki abesti pare bat, ez du dantzan egin nahi, eta ez daki eskuekin zer egin ere. Ilea ferekatu behin, birritan, hirutan... Ados, nahikoa. Edalontziari eutsi, azkenengo tragoa eman. Bukatu zaio edaria, ez du zentzurik eskuan plastikozko edalontzi huts bat izateak. Bota du, eta berriz ere ilera buelta. Ni hementxe, haiei begira, nahiko aspertuta. 

''Zer, atzoko kontzertua ondo?'' 

''Uf, ikaragarria.''